Spreiden is belangrijk

Iedere beleggingsadviseur zal je hetzelfde vertellen: het is belangrijk om je vermogen niet in 1 bedrijf te stoppen maar het zoveel mogelijk te spreiden over diverse bedrijven, regio's, etc. Daardoor haal je misschien niet het toprendement dat je met veel geluk had kunnen pakken bij dat ene succesvolle bedrijf, maar je voorkomt dat je door een ongelukkige keuze van je investering in een paar maand al je geld kwijt bent. Voorbeelden van een gelukkige keuze was bijvoorbeeld investeren in Tomtom, en een ongelukkige keuze was Worldonline. Daarom spreid ik mijn beleggingen: regionaal (een deel in China, een deel in Europa en een deel in de VS), bedrijfstak (banken, onroerend goed, electronica) en bedrijven (Philips, ING, Amazon, SHELL). Aan het begin van het jaar ga je je dan afvragen of dat nou ook iets heeft opgeleverd het afgelopen jaar. En hoe dat het komende jaar nu verder moet. Mijn conclusie over het afgelopen jaar is dat ik blij ben dat ik niet alleen maar in mijn slechts presterende aandeel heb geinvesteerd (-20%) en dat het donders jammer is dat ik niet meer in mijn best presterende aandeel heb geinvesteerd (+80%!!!). Dankzij het spreiden bevind ik mij in de grijze middenmoot van mensen die keurig het gemiddelde rendement van de markt behalen. En dat betekent dat er in 2007 niets is verloren en niets is gewonnen. Ga ik het in 2008 nu anders doen dan in voorgaande jaren? Nee, ook ik ben een angsthaas en de angst om alles te verliezen is groter dan het verlangen naar die grote klapper waardoor ik voor eeuwig van mijn financiele zorgen af ben. Volg ik daarmee het advies van mijn beleggingsadviseur? Jazeker. Dus heeft het zin om een beleggingsadviseur te hebben? Kijk daar zou ik nu graag eens een toelichting bij geven. Het advies om te spreiden is geen echt advies. Je zou kunnen zeggen dat het de aanpak is van iemand die niet kan kiezen. Maar dat is nou ook weer niet direct het geval. In ieder geval niet voor mij, ik zie het als een welbewuste keuze. Er zijn mensen die vreselijk bang zijn dat ze iets verliezen. Die stoppen hun geld in een ouwe sok, of ze zetten het op een spaarrekening waarbij ze gegarandeerd 2% rente krijgen (en als je veel geld hebt misschien 3%). Er zijn ook mensen die risico nemen en zeker weten dat de wereld zit te wachten op een electrische aankleder: door de vergrijzing komen er steeds meer oude mensen die zichzelf niet meer kunnen aankleden. Er is dus een booming markt voor aankleedapparatuur. Zelf zie ik dat niet zo zitten, dus daar zet ik niet mijn geld op in. Wat is dan wel de oplossing? Laten we daarvoor eens een bedrijfseconomische beschouwing houden. De inflatie is gemiddeld 2 à 3%. Met sparen vergroot ik mijn kapitaal dus niet. Ik kan sparen tot Sint Juttemis (dat is de dag waarop Pasen en Pinksteren samen vallen) en dan kan ik nog steeds hetzelfde doen met mijn geld als vandaag, maar ook niets meer. Een fatsoenlijk bedrijf groeit ongeveer 10% per jaar en sommige landen hebben ook een groei van 10% per jaar (bijvoorbeeld China). Hun rendement ligt daarmee ook zo rond de 10% per jaar. Natuurlijk zijn er af en toe bedrijven die het veel beter doen (Tomtom) en veel slechter (Fokker). Maar gemiddeld kun je zeggen dat bedrijven een rendement halen van 8% per jaar als je over een lange periode kijkt (bijv. 10 jaar, er moet 1 volledige economische cyclus inzitten). Als je dus een aandeel in een gemiddeld bedrijf neemt krijg je dus over die periode ook dit gemiddelde rendement. Ergo, door je vermogen te spreiden investeer je als het ware in een gemiddeld bedrijf en realiseer je een groei van 8% wat betekent dat je toch maar mooi ieder jaar 5 tot 6% meer leuke dingen kunt gaan doen van je geld. Heb je wel eens uitgerekend hoeveel dat is: na 12 jaar is je 100 euro van nu 200 euro geworden, inclusief inflatiecorrectie! Dat is dus de reden waarom ik mijn vermogen aan het spreiden ben en niet op een spaarrekening stop, een duidelijk keuze dacht ik zo.
Laten we dit nu eens in een breder perspectief zetten. Stel dat de mensenheid had ingezet op 1 mogelijkheid om verder te evolueren. Ik denk dat we dan een reusachtige staart hadden gehad, omdat in het water een staart van levensbelang is om je snel te kunnen voortbewegen. Gelukkig heeft men de risico's gespreid en ook wat zijvinnen genomen. Daarnaast was het wel handig als je zowel in het water als boven het water je zuurstof kon ophalen. En een eerste aanzet van vleugels zorgt er voor dat je dat altijd nog verder kan ontwikkelen om je door de lucht te verplaatsen. We hebben er nu voor gekozen om dat tijdelijk anders te doen, maar met wat opvulling tussen armen en lichaam moet vliegen mogelijk zijn in de verre toekomst. Ook hebben we besloten dat twee ogen handiger is dan 1 superoog. Met dat superoog kun je je prooi beter vinden, maar je bent wel erg kwetsbaar geworden. Zonder oog kun je niets. Dus het spreiden van je mogelijkheden levert op lange termijn een sterke overlevingsstrategie. Daarbij neem je op de koop toe dat er onderdelen zijn die verder geen waarde hebben, zoals de blinde darm. Daar staan een paar successen tegenover zoals de stem. Op korte termijn leveren die paar echt zinvolle ledematen veel op, maar door ook schijnbaar zinloze onderdelen mee te nemen blijft de kans op overleven op lange termijn optimaal. De beleggingsadviseur zegt dus alleen maar wat hem door de natuur is ingegeven. En dus kun je ook zonder hem als je maar goed observeert hoe natuurlijke processen gaan.
Ik kwam tot deze conclusie toen ik Annelies gisteren naar Schiphol bracht. Als je besluit om een jaar naar het buiten land te gaan doe je veel ervaringen op. Maar ga je naar 1 land dan heb je de kans dat het geweldig is, of dat je in een vreselijke situatie terechtkomt. Eigenlijk zou je dus moeten gaan rondtrekken, maar dat is wel erg kostbaar. Twee landen bezoeken vergroot dus je kans op een leuke ervaring aanzienlijk. Ik ga er van uit dat de gemiddelde ervaring positief is, anders zou een organisatie als AFS niet meer bestaan. Verder hoorde ik dat AFS-Thailand ongeveer 2000 kinderen per jaar naar het buitenland stuurt. Er zijn daar in principe evenveel gastgezinnen. Dus als je naar Thailand gaat doe je aan risico spreiding, omdat er eenvoudiger een ander gezin is te vinden waar je het wel leuk hebt. Vergelijk dit met Engeland waar maar een paar gastgezinnen zijn en je het risico dus niet echt hebt gespreid.
Mijn conclusie is dus duidelijk: de keuze van Annelies om naar Thailand te gaan is de beste manier om een goed rendement op het geinvesteerde kapitaal te behalen. Ik verwacht dan ook een verdubbeling van haar mogelijkheden over 12 jaar.