Ze proberen me gek te maken

Ze maken me het deze week wel erg lastig moet ik zeggen. Dat begon zaterdagnacht al toen Charlotte me vertelde dat ze van haar begeleider ook wel in december mocht afstuderen. Waar bemoeit hij zich mee! Gaat ze gelijk weer feestvieren en lanterfanten. Dat deden wij vroeger ook, maar wij kregen geen aanmoediging om het te doen. Als het niet mag is het namelijk veel leuker. Dus ik moet nog zien wat er van komt. Van dat feesten dus, die scriptie zal er wel een keer komen als de geest weer in de fles is teruggestopt. Rosé, daar komt niets dan hoofdpijn van.
Tot overmaat van ramp hebben ze Barteld zondag een blik onthouden door de boot tot zinken te brengen. Wij deden vroeger voor de start aan psychologische oorlogvoering, maar tegenwoordig sturen ze gewoon oorlogsschepen naar elkaar. Op die manier kun je als eerlijke roeier niet winnen. Als wraak hebben ze het hele veld genadeloos voor zich uitgedreven, maar ja, daarmee kom je niet aan het erevlot te liggen. De volgende wedstrijd zal ik hoogstpersoonlijk poolshoogte moeten gaan nemen om eventuele onverlaten een piloon te geven.
En tot overmaat van ramp hebben ze geprobeerd om Annelies in Thailand te houden. Ze doen gewoon alsof ze thaise is en het land niet uit mag. Gelukkig zijn we niet voor een gat te vangen en is de zaak weer rechtgezet. Toch houd ik ergens het gevoel dat ze zelf niet terug wil en daarom deze slechte list heeft verzonnen. Maar dan kent ze mij nog niet, door dit soort goedkope trucs laat ik mij natuurlijk niet verrassen.
Overigens is er nog wel een lichtpuntje te noemen vandaag. Jacqueline (Kramer) heeft mij verzekerd dat ze er alles aan zal doen om het milieu in 2020 minstens 20% beter te maken dan vandaag het geval is. En ze klonk behoorlijk overtuigend. Dat optimisme verdween weer enigszins na de andere sprekers, maar je moet iedere reddingsboei grijpen als je zonder zwemvest op zee ligt te dobberen.
Dat was wat ik even kwijt wilde voordat ik aan mijn rapportage over Londen begin.