Lucht

Deze week voor het eerst aan een beademingsmachine gehangen. Eerst een Emergency Care apparaat en daarna eentje uit het ziekenhuis. Dat valt niet mee. Eerst kreeg ik niet genoeg lucht, mijn longinhoud is wel 2 keer zo groot als die van mijn (kleine) collega's. Als mij dus iets ergs overkomt dan moet het ambulance personeel weten dat ze het volume op de Oxylog maximaal moeten zetten. 15 keer per minuut is wel voldoende. Maar daarna had ik zo ongeveer hetzelfde ingesteld op dat apparaat van de concurrent. Die probeert met je mee te ademen: ik zat zo ongeveer tegen het plafond! Als ik niet op tijd dat ding uit mijn mond had gerukt was ik de hele zaal door geblazen. Maar alles bij elkaar een goede leerschool om te weten wat voor apparatuur je de patienten voorzet. Hopelijk zal ik het zelf nooit nodig hebben, want het is geen pretje als iets anders bepaalt hoe jij moet ademen. Ik ben er fors verkouden van geworden.

Het is hier nu prachtig weer, beter dan in Engeland, zoals overigens alles hier beter is dan in Engeland. Oh wat zijn die engelsen blij, ze mogen hun slappe piswater in pints blijven tappen. En ook mogen ze ounces blijven gebruiken, hoewel niemand in de rest van de wereld weet waar ze het over hebben. Het wordt tijd dat iemand de kurk er uit trekt, dan zakt dat eiland naar de bodem van de oceaan (Annelies doe je plicht). Maar daar gaat het nu niet om. Prachtig weer dus dit weekend en daar genieten we nog maar even van. Gisteren hebben we op het museumplein onze bammetjes opgegeten. Helaas was de viszaak op de hoek van het Stedelijk verdwenen, dus mama in tranen. Vloeken en tieren, je weet hoe dat gaat. Op de terugweg zagen we gelukkig dat hij alleen maar was verplaatst in de richting van het Rijks. We waren bijna uitgestapt om alsnog ons broodje paling te gaan halen, maar dat bewaren we dan maar voor de volgende keer dat we weer naar het concertgebouw gaan. Over vis gesproken, met Poseidon gaat het nu werkelijk heel goed. Ik begrijp nu ook waarom hij na het vertrek van Annelies zo zenuwachtig was. Iedere keer dat mama zei: "zullen we morgen vis eten?" dacht hij dat hij aan de beurt was omdat Annelies er niet meer is om hem te beschermen. Maar ik heb nu een goed gesprek met hem gehad en uitgelegd dat: a) hij veel te klein is voor een maaltijd, zelfs voor twee personen, en b) hij sowieso niet te vreten is door het smerige voer dat hij iedere dag krijgt. Hij zwemt nu weer vrolijk zijn rondjes. Wat ik hem niet heb verteld, is dat ik begonnen ben met een mestprogramma waardoor hij over een half jaar zo groot moet zijn dat we daar met gemak een maaltijd aan hebben. Voorlopig heeft hij nog niets in de gaten en hapt hij nog dagelijks al het voer weg dat ik hem geef. Wel klaagt hij er over dat zijn schoenen knellen, maar ik heb uitgelegd dat dat fantoom pijn is. Gelukkig zijn goudvissen zo dom dat ze na 7 seconden vergeten zijn wat je ze hebt verteld en daardoor kwam hij er niet aan toe te vragen wat dit betekent. Vanacht zal ik de veters uit zijn schoenen halen als hij slaapt, dan merkt hij niets meer van dat knellen.