De avonturen van sponsje in Ijsland

Zoals bekend is afwassen een activiteit van mannen, vrouwen kunnen dat niet, helaas. Gelukkig kunnen vrouwen wel ondersteunende activiteiten leveren tijdens het afwassen, maar de algehele coordinatie moet ik toch altijd weer zelf op me nemen. Helaas heb ik de laatste tijd wat problemen met de structurele ondersteuning en moet ik dus naast de coordinatie ook het handwerk zelf doen. Maar daar wil ik het nu even niet over hebben. Het gaat nu om het gebruik van een afwaskwast of een spons. Inderdaad een spons! Wij zijn in Nederland gewend om het vaatwerk goed schoon te maken en daarvoor gebruiken wij een afwaskwast. De vaat wordt onder water gedompeld en met ferme halen wordt het vuil er af geboend. Een prima methode die al sinds mensenheugenis wordt gebruikt.



Ik kreeg echter onlangs het advies van iemand uit België (het Waalse gedeelte, inderdaad) om de vaat niet met een kwast te doen maar met een sponsje. Volgens haar (vrouwelijk advies, ook dat nog) maakt dat de afwas veel schoner. Je wilt natuurlijk cool overkomen, laten zien dat je met de tijd meegaat en dat jij nog veel te jong bent voor een bezoek aan de seniorenbeurs. Dus neem je een dergelijk advies serieus. En ga je een tijdje de afwas doen met een sponsje. Ik kan slechts 1 welgemeend advies hierover geven: niet doen! De afwas wordt niet schoon, de jus komt onder je nagels te zitten en de afwaskwast lacht je uit. Gelukkig verdween de dame in kwestie weer snel naar haar geliefde Wallonië en had de kwast het weer voor het zeggen.


Het verhaal kreeg echter nog een staartje, dat wil zeggen voor het sponsje. Vanwege een lang geleden afspraak gingen wij onlangs op vakantie naar Ijsland. Over dat land is natuurlijk veel te vertellen, maar dat zal ik bij een andere gelegenheid nog wel eens doen. Aangezien wij om de kosten te drukken ook af en toe zelf ons eten wilden klaar maken, zaten we dus ook met het probleem van de afwas. Nu had mijn Waalse adviseuse gezegd dat alleen in Nederland de afwas met een kwast wordt gedaan, de rest van de wereld gebruikt een sponsje. Toen wij tot overmaat van ramp boven de 20 kilogram per koffer dreigden uit te komen, had ik nog maar 1 oplossing: de afwaskwast thuislaten en het sponsje meenemen. Natuurlijk verheugde het sponsje zich op de reis, hij was nog nooit in Ijsland geweest. Maar hij had gehoord dat er grote Geisers waren en dat betekent grote afwas in zijn ogen, de stumper. Al bij de eerste gelegenheid dat wij zelf hebben gekookt ging het mis. Alle keukens in Ijsland beschikken over een afwaskwast, en zo hoort het ook. Het sponsje bleef dus in de koffer en heeft niets van Ijsland gezien. Tot in Reykjavik. Dat was de laatste plaats waar we zouden overnachten en daarom werd de koffer weer opnieuw ingepakt. En zo kwam het sponsje weer tevoorschijn. Ik moet zeggen dat ik toen wel medelijden met het sponsje kreeg. Het was immers niet zijn schuld, maar de schuld van de Waalse. Dus hebben we het sponsje een dag meegenomen om het Reykjavik te laten zien. Hij heeft werkelijk genoten.

Veel water (regen!), cultuur (een nagespeeld gevecht tussen de Russen en de politie) en natuurlijk de plaatselijke eetgewoontes (uitgebreide visbuffets). Ik hoop niet dat onze afwaskwast deze foto's ziet, want dan wordt hij vast groen van jaloezie. Maar goed, hij mag de afwas doen en dat mag het sponsje niet (meer). Vaak zullen we het sponsje denk ik niet meer zien, aan het eind van zijn vakantie is hij verliefd geworden op een papagaaiduiker en ze denken er over om te gaan trouwen. Mocht het zover komen dat er kinderen uit dit huwelijk worden geboren, dan zal ik daarvan zeker de foto's op internet zetten, want ze hebben beloofd dat ik de peetvader mag worden.